Rijst

Vandaag geen lang reisverhaal. Een verplaatsingsdag in aanloop naar de beklimming van de Ijen vulkaan door Frank morgenochtend.

Het was een mooie rit tussen de rijstvelden. En nu zitten we in een hidden paradise zoals het hotel het zelf omschrijft. Het uitzicht over de sawa's is erg mooi.

Meneer Mawi komt ons vannacht om drie uur halen voor de rit naar het basiskamp. Frank gaat klimmen, ik wacht beneden.

We gaan vroeg naar bed.

liefs

Jeannette

Een rustige dag op het platteland.

Om 9 uur gisteravond gaan slapen was een goed idee. Om 3 uur begon de oproep tot gebed die 2 uur later eindigde. Naast de zeep, tandenborstel, … geeft Ruma Kitha ook oordopjes aan de gasten en dat is geen overbodige luxe. Tegen half negen even ontbijten en daarna niets doen. Frank bij het zwembad, ik bij het open raam in de schommelstoel een boek lezen.

Helemaal niets doen is niet aan ons besteed. Een van de aanraders in het te doen boek, was een tocht met een doerak. Deze kleine ‘koets’ stond om half 2 voor ons klaar. Een koetsier en gids die ons een schitterende middag zouden bezorgen.

Geen georganiseerde tocht langs ‘toeristenfabriekjes’ maar een kennismaking met het dagelijks leven van Indonesische mensen. De blikslagerij waar mannen potten en pannen (en rijststomers) met de hand maken die vervolgens in de pottenenpannenstraat (talloze winkeltjes met dezelfde koopwaar) verkocht worden. Op mijn verzoek zijn we gestopt bij een kerkhof langs de kant van de weg waar we uitleg kregen van onze gids Iman over de begrafenisrituelen in Indonesië. De drogende koffiebonen langs de kant van de weg die uitnodigden voor een stop met uitleg en bezoek achter het huis waar de bonen ontveld werden en vervolgens in balen verpakt. Generaties aan het werk voor de jaarlijkse oogst die ongeveer 50 dollar oplevert. We werden meegenomen naar een plantage waar palmsuiker geproduceerd wordt. Hard werken in de hitte door vrouwen. De mannen klimmen 2 keer per dag in kokosnotenbomen voor het opvangen van sap van de bast die nodig is bij de productie. Onze tocht was nog niet gedaan. We hebben koffiebonen, kruidnagel, peper, petehboon (voor de sambal), mangoestan, cacaobonen (ik vergeet vast nog iets) zien groeien. We hebben vriendelijke mensen ontmoet en we hebben de diversiteit van het brommertransport leren kennen.

Kortom, we hadden een geweldige rustdag op het platteland.

Morgen reizen we verder richting de Ijen vulkaan. Ik heb geen idee hoe laat, dat hoeft ook niet we hebben vakantie.

Liefs

Jeannette

Ruma Kitha

De tocht van Frank gisteren naar de krater van de Bromo liep minder mooi af dan de foto’s en video’s. Een combinatie van een zonnesteek, de inspanning op +2000 meter en de zwaveldampen zorgden voor hevige hoofdpijn, benauwdheid en koude rillingen. Paracetamol, ORS, en met kleren aan onder de dekens, ik was er vannacht niet echt gerust in. De zonsopgang op de Bromo zal vast mooi geweest zijn, die hebben we overgeslagen. Om half negen stapten we bij meneer Mawi in de auto op weg naar Kalibaru. Een rit van iets minder dan vijf uur over een afstand van ongeveer 175 kilometer. Autorijden in Indonesië is een kwestie van geduld hebben.

Gelukkig minder lintbebouwing op onze weg dus we konden voluit genieten van rijstvelden, bergen, plantages en transport van alles wat maar mogelijk is op een brommer.

Tegen twee uur kwamen aan bij Ruma Kitha. Een kleine guesthouse met uitzicht op de Gunung Raun, een actieve vulkaan van 3300 meter hoog (we gaan er alleen maar naar kijken hoor) We blijven hier 2 nachten en moeten niets. Even een rustmoment in ons Indonesisch avontuur. Het zwemmen deed deugd, en de kamer is prima.

Met Frank gaat het weer wat beter.

En nu lekker eten.

Liefs

Jeannette

Naar de vulkanen

Half 9, meneer Mawi staat gereed om ons naar Tumpang te brengen. Van daar gaan we met een open jeep het Bromo Tengger Semeru National Park in. Niet wetende wat me vandaag nog te wachten staat vraag ik om nog snel even naar een toilet te kunnen. De vriendelijke man bij de Masjid laat me mijn schoenen en sokken uitdoen en neemt me mee naar de Tempat Wudhu Wanita. Het was een mooie bijzondere ervaring.

Na dit intermezzo waren we klaar voor het open jeep avontuur. Waar ik na het nemen van een halve temesta rustig van kon genieten. Geen controle in een oude jeep op een smalle bergpas met diepe kloven aan beide zijden was er even te veel aan.

Eerste halte een afdaling naar een waterval die volgens de chauffeur en zijn bijrijder slechts 1 kilometer wandelen zou zijn. Ik heb het op een stille beschaduwde plaats op een derde van de afdaling voor gezien gehouden om te genieten van de stilte. Frank heeft de waterval ook niet gevonden. De stilte van het bos deed even goed na anderhalve week lawaai, dan maar geen waterval.

Verder ging de tocht over de passen. Op de flanken van de bergen worden aardappels en broccoli verbouwd. Na indrukwekkende vergezichten kwamen bij de Tengger Zandzee. Mondmaskers op en door de zandvlakte naar de krater van de Bromo. Mijn fysiek staat een beklimming in de weg. Frank heeft de tocht naar boven gemaakt. En met een hartslag van 155 en de lucht van zwavel mooie foto’s en video’s gemaakt. Ik heb mee kunnen genieten.

En nu zitten we in Lava View Lodge, een balkon met een view, geschakelde kamers en aan de voorkant van het hotel zicht op de Bromo.

Morgen gaan we na het bekijken van de zonsopkomst verder.

Nu nog even genieten van uitzichten bij zonsondergang.

Liefs

Jeannette

Malang

Om tien over half vijf liep de wekker af, we hadden die niet hoeven te zetten met de quadrafonische oproep tot het ochtendgebed maar een mens kan beter op zeker spelen. Om half zes stond een auto klaar om ons naar het station van Yogyakarta te brengen. Frank wordt al een meester in het inchecken op de Indonesische treinen en zo zaten we niet veel later in de Eksekutif klasse van de trein naar Soerabaya (mijn gedachten zijn altijd bij jou*). Meneer Mawi had ons op het hart gedrukt zeker op tijd uit te stappen in Mojokerto. We waren hier niet de enige toeristen die de trein verlieten. Iedereen klaar voor de tocht naar de Bromo. Die staat voor ons later op het programma. Onze bestemming was Malang.

We hebben de stad met een omweg bereik. Door de lange periode van geen toerisme op Java was onze man even de weg kwijt en belandden we toch nog bijna in Soerabaya. Met Frank als copiloot is het gelukt en zitten we nu in de mooie stad Malang. Niet te warm, veel koloniale gebouwen en niet veel tijd dus moesten er keuzes gemaakt worden. Het gewenste bezoek aan de regenboogwijk (Kampung Warna Warni Jodipan) hebben we vanwege de afstand een wens laten blijven.

De vogelmarkt van Malang is in tegenstelling tot die van Yogya nog wel te vinden en we hebben met verbazing rond zitten kijken. Er ligt hier nog een grote taak voor minister Ben Weyts. De planten en bloemenmarkt ernaast was een aaneenschakeling van kleuren, exotische- en herkenbare planten, kortom een lust voor het oog.

De avondzon scheen (om zes uur gaat het licht hier uit) toen we richting Alun Alun liepen en na een tip van meneer Mawi halt hielden bij Toko Oen. Geopend in de jaren dertig en die tijd is hier stil blijven staan, zeker de moeite van een bezoek waard.

We hebben onze ‘oversteekskills’ uit Vietnam weer te pakken en zijn na drie keer oversteken dan ook weer veilig in ons hotel beland.

Straks even eten en op tijd naar bed, het was een lange dag.

Morgen gaan we in een open jeep rijden, het zonnehoedje ligt al klaar.

Liefs

Jeannette

*Anneke Grönloh

Prambaran en rijden in een becak

De op het programma voor vandaag aangekondigde fietstocht door Yogyakarta hadden we eerder deze week geschrapt en hebben aan deze laatste dag een eigen invulling gegeven.

Na een lekker ontbijt (boterhammen met kaas voor mij) stond meneer Mawi ons op te wachten om ons naar de Prambanan te brengen. Hoewel van diverse kanten gewaarschuwd dat het maandag is en dat de tempel niet te bezichtigen is, toch de stoute schoenen aangetrokken. En gelukkig maar. Het was er rustig, de tempels stonden er, weliswaar niet geopend, maar dat was niet nodig. Weinig bezoekers betekende dat we in alle rust en stilte konden genieten van dit complex.

Terug naar ons hotel waar de koffers ons verlaten hebben. Morgen reizen wij per trein naar Mojokerto waar de auto weer klaar staat om door te reizen naar Malang.

Maar terug naar vandaag, Even opfrissen op de kamer en op zoek naar een becak* om ons naar de vogelmarkt te brengen. Al wandelend kwamen we al snel een driver tegen die ons tegen een afgesproken prijs door de kampungs van de stad naar de plek van de markt bracht. Op een paar vogels in kooien na was er van een vogelmarkt geen sprake meer hier, die bleek verhuisd. Geen probleem, de markt waar we nu op terecht kwamen was bijzonder, groente, vlees vis, en vriendelijke mensen die blij waren om ons te ontmoeten.

Vervolgens in een becak en naar Maliborostreet, de winkelstraat van Yogyakarta. Net als thuis is winkelen aan geen van ons beiden echt besteed en de derde becak van vandaag bracht ons terug naar het hotel. Met een kop thee en een Bintang voor Frank nog even genieten van deze fijne plek in Indonesië waar we het erg naar ons zin hebben gehad.

Liefs

Jeannette

*zie de foto’s

Sleffers op de Borobudur

Half zeven, lekker geslapen en me afgevraagd waarom de muezzins niet opgeroepen hadden tot het gebed. Een niet zo geweldig gehoor en moe van alle indrukken kan zo zijn voordelen hebben, Frank was al eerder door hen gewekt.

Na het ontbijt (bami voor Frank, french toast voor mij) stond meneer Mawi al klaar voor een rit van een dik uur naar de Borobudur. We waren niet de enigen die op bezoek kwamen maar dankzij het systeem van tijdsloten merkten we eenmaal in het complex hier weinig meer van.

De hogere verdiepingen mogen niet met schoenen betreden worden dus kregen we allemaal slippers op maat. Het is niet simpel om hiermee trappen te doen wanneer je geen ervaring hebt maar het is gelukt en de slippers mogen mee naar huis als souvenir.

Het was mooi op dit Unesco erfgoed, de leuke gids en een leuke groep mensen maakten er daarnaast een zeer geslaagde uitstap van. Na enig zoeken vonden we ook onze gids met auto en waren we om vier uur terug bij het hotel. De honger vervolgens gestild met een hapje bij het zwembad en ook de koffers in orde gemaakt voor het vertrek morgen (de koffers, wij nog niet).

De gekko die vandaag onze kamer heeft uitgekozen voor verblijf heeft inmiddels gezelschap gekregen en hebben een muurfeestje.

Wij hebben nog even 'buitenshuis' gegeten en zijn weer klaar voor een nieuwe dag.

Liefs

Jeannette

Eksekutif reizen

Een nieuwe dag, geen last meer van de voedselvergiftiging, Wel een nare opstoot van wondroos aan mijn oedeemarm en in mijn gezicht. Een reiziger naar de tropen is op alles voorbereid en deze dus ook. De penicilline mag zijn werk gaan doen (en doet het ook).

Om half zes liep de wekker af. We moesten om half zeven op het treinstation van Bandung zijn om met de Argo Wilis naar Yogyakarta te reizen. Een treinreis van 6 uur in de ‘Eksekutif’ klasse. Het was er prima toeven, veel beenruimte, airco, catering en propere toiletten. Meer nog dan dat waren de magnifieke uitzichten, langs rijstvelden, door dalen en en over bergpassen. Mensen langs de sporen, een lange toet en we reden door, zwaaiende kinderen, bij iedere overweg een beambte die de spoorbomen bediende.

Laat de foto’s voor zich spreken.

Aangekomen in Yogyakarta stond meneer Mawi ons al op te wachten met onze koffers. Nu zitten we in een klein hotel, balkon, een ventilator aan het plafond en rust in het midden van de stad. We slapen hier 3 nachten, ik vind het prima.

Morgen gaan we de Borobudur bezoeken. Meneer Mawi komt ons om 10 uur ophalen, we kunnen een dagje uitslapen.

Liefs

Jeannette